12. ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Το Α/Τ ΒΕΛΟΣ 10

...Δεν είχε, όμως, μόνο …πίκρες η ζωή μας στο Λονδίνο...

Γρήγορα κάναμε παρέες με Ελληνόπουλα και Ελληνοκυπριoτόπουλα, που σπούδαζαν στο Λονδίνο. Και σε δέκα μέρες είχαμε ενημερωθεί για πολλές χρήσιμες στη φοιτητική ζωή λεπτομέρειες. Όπως π.χ. σε ποιο σταθμό του Underground (μετρό) μπορούσα να κατεβώ χωρίς να έχω βγάλει εισιτήριο (δίνοντας απλώς 5 πένες στον μαυρούκο που μάζευε τα εισιτήρια από τους αποβιβαζόμενους) και ποιος τηλεφωνικός θάλαμος είναι ‘μπλοκαρισμένος’ για να τηλεφωνώ στην Ελλάδα χωρίς χρέωση!

Σε μια φοιτητική συνέλευση, μου έκανε εντύπωση ένας λίγο πιο ‘ώριμος’ φοιτητής που αγόρευε με πολύ ύφος, όχι ανάλογο της ουσίας των λεγομένων του. Αργότερα, διαπίστωσα ότι ο νέος μου ‘φίλος’ Κίμωνας Κουλούρης, παρά το αυτοκρατορικό του ύφος, ήταν ένα μεγάλο παιδί... Πολύ αργότερα, εφτά χρόνια μετά, τον συνάντησα στα Βριλήσσια και ...έκανε πολλή ώρα για να με αναγνωρίσει. Τότε διαπίστωσα ότι το παιδί είχε ...Μεγαλώσει. Γρήγορα. Πολύ γρήγορα.

Μαζί με τον Κίμωνα επισκεφτόμασταν μια φορά την εβδομάδα και την Κυρία (το Κ κεφαλαίο) Αμαλία Φλέμμινγκ, η οποία, χώρια από την απίθανη μακαρονάδα με κοκκινιστό που μας φίλευε, ήταν ο …Βούλτεψης του Λονδίνου. Μας καθοδηγούσε και μας συμβούλευε σαν μάνα. Στο σπίτι της γνώρισα και μερικούς άλλους αξιόλογους Έλληνες που ζούσαν στο εξωτερικό.

Από την άφιξή μας, και για τους πρώτους τρείς μήνες, κάθε εικοσιπέντε μέρες, έπρεπε να πηγαίνουμε στο Home Office (Τμήμα Αλλοδαπών) για να ανανεώνεται η παραμονή μας για ένα μήνα ακόμη. Οι υπερφίαλοι Εγγλέζοι εξακολουθούσαν να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη Συνθήκη της Γενεύης. Εξιστορούσα λοιπόν στη μεγάλη Αμαλία Φλέμμινγκ τη μηνιαία ταλαιπωρία μας, οπότε με διακόπτει και λέει ‘για μια στιγμή, να πάρουμε τον Κρις ένα τηλέφωνο’. Ο Κρις ήταν ο Γουντχάους, λόρδος πια ή σερ (πάντα με μπέρδευαν οι τίτλοι τους), που συμμετείχε στην ανατίναξη της Γέφυρας στον Γοργοπόταμο, που μιλούσε άψογα τα ελληνικά και ήταν πολύ συναισθηματικά δεμένος με οτιδήποτε ελληνικό. Πλην της χούντας.
Ο Γουντχάους, λοιπόν, μας είπε να στείλουμε την επόμενη φορά τα χαρτιά μας ταχυδρομικώς με τον τίτλο μας και το αίτημά μας. Το κάναμε, με τον τίτλο στη διεύθυνση ‘Σημαιοφόρος του Βασιλικού Ναυτικού’.
Σε μια εβδομάδα, ήρθε πίσω το ‘διαβατήριο’ θεωρημένο για δύο χρόνια!

Κάναμε και τη γνωριμία με τον έχοντα βάρδια έξω από το σπίτι μας άνθρωπο της Ελληνικής Πρεσβείας, στο τέλος απαντούσε και στην ‘καλημέρα’ μας (!), και συνεχίζαμε την προσωπική μας ζωή.

Παράλληλα, συνεχίζαμε να πιέζουμε για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα πλοία του Βενιζέλου και να εκδίδουμε ανακοινώσεις προς τους ραδιοφωνικούς σταθμούς για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Από τα οποία φαινόταν καθαρά ότι το καζάνι ‘σήκωνε πολλή πίεση’ και η ‘εκτόνωσή’ του ήταν θέμα χρόνου.

Παρένθεση.
Το καθεστώς στην Αθήνα, μετά την αποκάλυψη της έκτασης του Κινήματος του Ναυτικού που δεν εκδηλώθηκε, αναγκάστηκε να προβεί σε «δημοκρατικά» βήματα για να αλλάξει τις εντυπώσεις (κατάργηση της Βασιλείας- Γενική αμνηστία (ΕΚΤΟΣ των ανδρών του ΒΕΛΟΣ!, απόδειξη του πόσο πόνεσε)-κυβέρνηση Μαρκεζίνη). Τα βήματα αυτά, μάλλον επιτάχυναν, τη φθορά της χούντας αφήνοντας περιθώρια, έστω και ως ψευδαίσθηση, κάποιων ελευθεριών.
Κλείνει η παρένθεση.

Με ανάμικτα συναισθήματα παρακολουθούσαμε την σταδιακά εντεινόμενη εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Θέλαμε να ήμασταν κι εμείς εκεί. Αλλά δεν ήμασταν…
Άγρια χαράματα μου τηλεφωνεί η Γιολάντα Τερέντσιο του Ελληνικού ΄Τμήματος του BBC. 'Κώστα να ειδοποιήσουμε και τον καπετάνιο, κάποιος στρατηγός Καζίκης, Γκαζίκης, δεν άκουσα καλά το όνομά του’ έριξε τον Παπαδόπουλο!
Τηλεφωνώ μεσ’ στη νύχτα του Παππά. ‘Ιωαννίδης ακούστηκε;’ Με ρωτάει. ‘Όχι, για κάποιον στρατηγό μου είπε η Γιολάντα’, ‘Σκατά, ο Ιωαννίδης είναι από πίσω, χειρότερος!’ μου απαντάει. Κι είχε δίκιο.

Ο Παππάς, σε περιόδους ‘νηνεμίας’ είχε μια ικανότητα ανάλυσης της πραγματικότητας που δεν μπορούσε να αντιληφθεί κάποιος που τον ζούσε σε περιόδους έντασης όπου αντιδρούσε αυθόρμητα και με το, σχετικά ...πρωτόγονο, ένστικτό του.
Τον Μάρτιο, μετά το Πολυτεχνείο, και ενώ ταξίδευε σαν καπετάνιος από Εμιράτα στη Μ.Βρετανία, έγραψε μια επιστολή στον Ιωαννίδη, κοινοποιημένη στον Γκιζίκη, με τίτλο ‘Συνέλθετε κύριε Ταξίαρχε. Όπου χωρίς ‘δημοκρατικές’ κορώνες και σκληρούς χαρακτηρισμούς, κολακεύοντάς τον ακόμα σε μερικά σημεία, γράφει στον Ιωαννίδη ότι η ‘αποψίλωση’ των Ενόπλων Δυνάμεων με αποκορύφωμα την ολική γύμνια του Ναυτικού από ετοιμοπόλεμα στελέχη, οδηγεί σε Εθνική Καταστροφή.’
Τον Ιούνιο 74, πριν τα Κυπριακά, στέλνει επιστολή στον Καραμανλή και τον παρακαλεί/προτρέπει να ενεργήσει ΤΩΡΑ, πριν επέλθει Εθνική Καταστροφή.
Ο Παππάς προέβλεπε την Εθνική καταστροφή. Ένας σαραντατριάρης Αντιπλοίαρχος.
Οι άλλοι;

Ο Καραμανλής, βεβαίως, δεν απαντά επί του θέματος, δείχνει, όμως ενδιαφέρον για την κατάσταση των 32 ανδρών του ΒΕΛΟΣ και ζητά από τον Παππά μια σχετική αναφορά. Την γράφω περιγράφοντας τις ταλαιπωρίες των πληρωμάτων στα καράβια. Σε λίγο καιρό, Αρχικαπετάνιος του εφοπλιστή Καρρά επικοινωνεί μαζί μου και μου λέει να ετοιμαστώ να εγκατασταθώ, μαζί με τον Ματαράγκα, στα γραφεία τους για να οργανώσουμε τη ναυτολόγηση όλων στα πλοία της εταιρίας με πολύ καλύτερες συνθήκες. Την ημέρα που είχαμε ραντεβού για να πάω στα Γραφεία, έγινε η ‘Μεταπολίτευση’!

Αφού έγινε η Εθνική καταστροφή της Κύπρου.
Περιμένοντας απάντηση του Καραμανλή, έρχονται τα πρώτα άσχημα νέα από την Κύπρο. Ο Μακάριος, αντιλαμβανόμενος ότι επίκειται πραξικόπημα και εναντίον του, ζητά από τον Γκιζίκη να αποσύρει τους εγκάθετους από τη δικτατορία αξιωματικούς. Ο Παππάς, διαβλέπει τον κίνδυνο, όχι μόνο από την εκδήλωση πραξικοπήματος αλλά και από την ολική απόσυρση των Ελλήνων Αξιωματικών που θα είχε σοβαρές επιπτώσεις στην αμυντική ικανότητα της Κύπρου.


Σπεύδουμε στην Κυπριακή Πρεσβεία και καταθέτει έγγραφη πρόταση στον Μακάριο για άμεση αντικατάσταση των Ελλήνων αξιωματικών από τους απότακτους του Ναυτικού, Στρατού και Αεροπορίας. (Την επιστολή τη δακτυλογραφώ εν κινήσει, σε μικρή γραφομηχανή στα γόνατά μου, στη θέση του συνοδηγού, δείχνοντας και τον δρόμο στον κυβερνήτη μου γιατί στη στεριά …χάνεται!)

Την απάντηση την πήρε πολύ αργά, όταν ένα μήνα μετά ο Μακάριος βρέθηκε εξόριστος στο Λονδίνο και του είπε
‘δεν πρόλαβα να κάνω δεκτό το αίτημά σας κύριε Πλοίαρχε’.
Και τέλος,
με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, συνοδεύω τον Παππά στο ξενοδοχείο Claridges όπου με το που μπαίνουμε στο σαλόνι του, με αγωνία βροντορωτάει/προτείνει στον Υπασπιστή του Βασιλιά, Αρναούτη, παρουσία και του συνόλου της βασιλικής οικογένειας,
‘γιατί δεν παίρνει το αεροπλάνο, τώρα, ο Κωνσταντίνος να κατέβει στην Καβάλα, τι φοβάται, μη τον συλλάβουν; Ήρωας θα γίνει'.
Η απάντηση ήταν ‘μα τι λέτε κύριε Πλοίαρχε, θα τον στραπατσάρουμε τον μεγαλειότατο;’
‘Αμ, εσείς δεν έχετε καταλάβει, ούτε τι στραπάτσο έχετε φάει όλα αυτά τα χρόνια, ούτε ότι αν δεν κατεβείτε τώρα, δεν θα κατεβείτε ποτέ’, ήταν η απάντηση του Παππά.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά.


Επιστράτευση. Με την κήρυξή της, σπεύδουμε με τον Παππά στην Ελληνική Πρεσβεία στο Λονδίνο, πάλι...γράφω στα γόνατα, και υποβάλλει αίτημα για την επιστροφή αυτού και των ανδρών του στο Ναυτικό.
Το αίτημα γίνεται αποδεκτό από το καταρρέον καθεστώς.

Ως δια μαγείας, και μόνο με μια λιτή ανακοίνωση στη Ντώιτσε Βέλε ‘Ο Αντιπλοίαρχος Παππάς και οι άνδρες του επιστρέφουν, μέσω Ρώμης, για να καταταγούν επιστρατευόμενοι’, εικοσιεννέα από τους 32 βρέθηκαν την επόμενη μέρα, από τα πέρατα του κόσμου, στην Πανσιόν ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, στη Ρώμη!
Χωρίς να έχουν προσυνεννοηθεί για το σημείο συγκέντρωσης σε τέτοια περίπτωση.

Μέχρι η στρατοκρατούμενη πρεσβεία στη Ρώμη ολοκληρώσει τη γραφειοκρατία (έπεσαν και κάτι ψιλές με τα γενιτσαρόπουλα που υπηρετούσαν ακόμα εκεί και ...τράβηξαν και τα πιστόλια...) για τη θεώρηση των ταξιδιωτικών εγγράφων, επήλθε η μεταπολίτευση.
Έτσι, οι άνδρες του ΒΕΛΟΣ ήμασταν οι πρώτοι, μετά τον Καραμανλή, που γύρισαν πίσω στην πατρίδα.

Πέρασαν είκοσι περίπου μέρες μέχρι να εκδοθούν οι διαταγές και οι Νόμοι για την επαναφορά μας στην Υπηρεσία ως 'μηδέποτε απομακρυνθέντες'. Η κατάσταση στη χώρα είναι εύθραυστη.
Οι Σημαιοφόροι παρουσιαζόμαστε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κανελλόπουλος. Διοικητής ο επανελθών κινηματίας Αλέξανδρος Παπαδόγκωνας. Αναλαμβάνουμε ένα Λόχο Ναυτών ο καθένας που εκπαιδεύονατι για την ειδικότητά τους στο Κέντρο. Οι δικοί μου είναι καμμιά εξηνταριά Δίοποι Ηλεκτρολόγοι, οι μισοί Κρητικοί, οι άλλοι μισοί Γρεβενιώτες. Ο Διοικητής μας ενημερώνει ότι με αυτούς θα αναλάβουμε διάφορες αποστολές γι αυτό και πρέπει να εκπαιδευτούν στα όπλα.
Αποστολή μας η άμεση επέμβαση στην Αθήνα αν απειληθεί η κυβέρνηση που ήταν ταμπουρωμένη στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Ο Καραμανλής κάθε βράδυ κοιμάται σε αντιτορπιλικό του Στόλου, οι αδερφοί Παλαΐνη (ανώτεροι Αξιωματικοί του Στρατού και οι δύο), τα 'γεράκια' του Ιωαννίδη, είναι κλεισμένοι στο στρατόπεδο της Σχολής Αλεξιπτωτιστών στο Μεγάλο Πεύκο της Αττικής με τους Αλεξιπτωτιστές τους σε ετοιμότητα και τη σημαία της 21ης Απριλίου υψωμένη πάνω από την Ελληνική και κοντεύει Σεπτέμβριος!
Αυτοί μέσα, αντιτορπιλικά τους σημαδεύουν από τη θάλασσα, περιπολικά της Αστυνομίας επιτηρούν την περίμετρο και στην πρώτη κίνηση εμείς θα πρέπει να πάρουμε τους ...διοποκομμάντος μας και να τρέξουμε στη μάχη!
Όποιος έχει υπηρετήσει στο Ναυτικό, εύλογα θα χαμογελάει στην πιθανότητα τέτοιας ...εμπλοκής. Το ίδιο κι εμείς όταν το ακούσαμε ή όταν γυρνούσαμε με το τζιπ γύρω γύρω στην πλατεία του ΚΕ/ΚΑΝ μετά τη λήξη των συναγερμών για να μαζεύουμε τις σφαίρες που έπεφταν από τις τσέπες των ...ράμπο μας. Κι όμως.
Σε δυό εβδομάδες οι ΚρητοΓρεβενιώτες μου, αφού είχαν ρίξει δέκα χιλιάδες σφαίρες στο νταμάρι, κι αφού περάσαμε μαζί μια ταχύρρυθμη εκπαίδευση ...ειδικών δυνάμεων, έφτασαν σε ένα επίπεδο που δεν φοβόμουν πια οποιονδήποτε εχθρό.
Το μόνο που ευχόμουν ήταν να μην είναι Έλληνας...
Για να σπάσουμε δε και την ένταση, οι δίοποι που στην αρχική τους εκπαίδευση έμαθαν να περπατούν τραγουδώντας εμβατήρια και φωνάζοντας 'Ζήτω ζήτω η Ε-πα-νά-στα-σίς', γυρνούσαν από τις ασκήσεις τραγουδώντας 'Πότε θα κά, πότε θα κάμει ξαστεριά' (φαντάζεστε το άσμα στην ΚρητικοΓρεβενιώτικη μίξη προφορών;), γεγονός που δεν άντεξε ο Διοικητής μια μέρα κι ανοίγοντας το παράθυρο, φώναξε από το Γραφείο του 'ε, όχι κι έτσι ρε Σημαιοφόρε!'.