1. ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ πρόλογος

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΜΑΪΟΣ 1973,
ΤΟ ΑΝΤΙΤΟΡΠΙΛΙΚΟ ΒΕΛΟΣ

34 χρόνια.
Διάστημα αρκετό για να χαμηλώσουν οι εντάσεις, οι αντιθέσεις και να αμβλυνθούν οι γωνίες από τις οποίες «διαβάζουμε» την ιστορία. Διάστημα μικρό, όμως, για να εκλείψει η υποκειμενικότητα μιας αφήγησης των γεγονότων από κάποιον που πήρε μέρος σ’ αυτά. Γεγονότα που έπαιξαν ρόλο στη νεότερη ιστορία της χώρας και που θα τα περιγράψω, όπως εγώ τα έζησα και τα αντιλήφθηκα, για να πληροφορηθείτε και να τα αξιολογήσετε κατά την κρίση σας.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως διαμορφώθηκε από τη λήξη του Εμφύλιου και μετά, κατέληξε στη δεκαετία του 70 (1960-70) ταραχώδης με έντονες συγκρούσεις και ζυμώσεις, που καθιστούσε το μέλλον του τότε πολιτικού κατεστημένου (των νικητών του Εμφύλιου που μονοπώλησαν Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση – ως ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) και ΕΚ(Ένωση Κέντρου) -) ασαφές και αβέβαιο.
Η εκλογική επιτυχία της Ελληνικής Δημοκρατικής Αριστεράς –ΕΔΑ- το 1958 που πήρε ποσοστό 24,42%, λειτούργησε ως επιπλέον κίνητρο για την ενεργοποίηση αμυντικών μηχανισμών στον ορατό πλέον «κίνδυνο» ολικής επαναφοράς των ηττημένων του Εμφύλιου στο προσκήνιο με κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Ο Στρατός «ανήκει» στο παλάτι που έχει τον πρώτο λόγο ακόμα και για τις κρίσεις και τοποθετήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας. Και ο Στρατός, ως θεσμός, διατηρεί τον ρόλο του εγγυητή της ομαλότητας απέναντι και στους "εσωτερικούς" εχθρούς του κατεστημένου που εμπεδώθηκε μετά τον πόλεμο και τον Εμφύλιο.
Στο διεθνές πεδίο, ο Ψυχρός (ενίοτε και θερμός) Πόλεμος μαίνεται (Κούβα-Βερολίνο-Κεντρική Ευρώπη-Ν.Α Ασία-ανεξαρτητοποιήσεις αποικιών).
Τα γενικότερα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, σε συνδυασμό με τη διανομή των «ζωνών επιρροής» από τις νικήτριες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Μεγάλες Δυνάμεις, προϋπέθεταν/επέβαλαν τη θέση της Ελλάδας σε συγκεκριμένη πλευρά με συγκεκριμένη πολιτική.
Το ασαφές του μέλλοντος του πολιτικού συστήματος, όμως, που κατέρρεε διαπλεκόμενο και παρακρατούμενο, άφηνε περιθώρια σταδιακής επικράτησης άλλων πολιτικών δυνάμεων με προσανατολισμούς διαφορετικούς των μακροπρόθεσμων σχεδιασμών της Δύσης που εκφραζόταν με την πολιτική και ανάπτυξη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ).

Με βάση τα παραπάνω, η στρατιωτική δικτατορία ήταν αντικειμενικά αναπόφευκτη και εξυπηρετούσε απολύτως και το πολιτικό κατεστημένο.
Πρώτα απ’ όλα για να αποφευχθεί ο «κίνδυνος» αλλαγής πορείας της χώρας στο διεθνές σκηνικό, για να εγκατασταθούν και παγιωθούν οι αναγκαίες Βάσεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα καίρια διεθνή σημεία (πυρηνικές κεφαλές στη Μακεδονία και Θράκη, Βάσεις σε Κύπρο, Λέρο, Σούδα, Ν.Μάκρη κ.α.) και, παράλληλα, για να διασώσει το γόητρο των πολιτικών φατριών ώστε να επανακάμψουν στο προσκήνιο αργότερα αναβαπτισμένες ως εκφράζουσες τη Δημοκρατία.

Έτσι, στις 21 Απριλίου 1967, εκδηλώθηκε το ένα από τα δύο (στρατηγών και συνταγματαρχών) σχεδιασθέντα πραξικοπήματα, με τους συνταγματάρχες να ‘προλαβαίνουν’ τους στρατηγούς, οι πολιτικοί ‘έκπληκτοι’ συνελήφθησαν με τις πυτζάμες τους και παρέδωσαν αμαχητί την εξουσία στους επικεφαλής των ομάδων που έκαναν τις συλλήψεις λοχαγούς.

Ούτε ένας χαστούκισε, έστω, έναν λοχία, ούτ’ ένας έριξε μια μπαλωθιά, έστω, για την τιμή της Δημοκρατίας.

Όταν αυτή είναι η συμπεριφορά των ηγετών, δεν μπορεί κανείς να κρίνει και να κατακρίνει τους πολίτες της χώρας που αδιαφόρησαν εντελώς –στην πλειονότητά τους- για την τύχη των σκάρτων πολιτικών ή και ανακουφίστηκαν γιατί τους ξεφορτώθηκαν. Εθελοτυφλούν, σκόπιμα, δε, αυτοί που αρνούνται να παραδεχθούν ότι μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αποδέχθηκε μετά βαΐων και επαίνων την "Εθνικήν Επανάστασιν" αηδιασμένο από τον εκφυλισμό της πολιτικής της εποχής. Τα ελλείματα της Δημοκρατίας γεννούν τις δικτατορίες, τόσο των όπλων, όσο και των γραφίδων και των τηλεοπτικών οθονών...

Δεν θα μείνω άλλο στα προηγηθέντα γεγονότα. Η εκτίμηση των οποίων, άλλωστε, βασίζεται στην υποκειμενική ανάλυση των δεδομένων της εποχής και επιδέχεται, βεβαίως, αντιλόγου, συμπλήρωσης ή και αντίκρουσης.

Ο μόνος θεσμικός παράγοντας που εγώ γνωρίζω ότι αντέδρασε βίαια και έβρισε σκαιότατα τους κινηματίες ήταν ο Αρχηγός, τότε, του Ναυτικού Ναύαρχος Εγκολφόπουλος.
Τον αποστράτευσαν, βεβαίως, την ίδια στιγμή.


Συνεχίζεται
(ας σχολιάσουμε, όμως, πρώτα τα προλεγόμενα)